Κάθε χρονιά έχουμε τα ίδια. Ενώ όλοι γνωρίζουν οτι δεν έχουμε ούτε τις υποδομές ούτε τις δυνάμεις να διαχειριστούμε μεγάλες κρίσεις, κανείς δεν παίρνει προληπτικά μέτρα για να μην συμβεί το κακό. Και όταν οι μεγάλες προκλήσεις έρχονται ελπίζουμε μόνο σε ένα θαύμα για να μην θρηνήσουμε θύματα.

Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν υπάρξει ανίκανες να προλάβουν το κακό και να διαχειριστούν επιτυχημένα κρίσεις. Το πρόβλημα προφανώς είναι πολυ-παραγοντικό και ξεκινά από το μπάζωμα ποταμών, το χτίσιμο σε δασικές εκτάσεις, την άναρχη δόμηση, τις κλειστές μάντρες και τους δρόμους που δεν έχουν εξόδους διαφυγής και πολλά άλλα. Το πρόβλημα πάντα ήταν πολιτικό καθώς έκανε τα στραβά μάτια στις απίθανες παρανομίες παρτάκιδων πολιτών που για να βολευτούν και να μείνουν ικανοποιημένοι έκανα εγκλήματα με τις πλάτες φυσικά τοπικών και υπερτοπικών παραγόντων της πολιτικής ζωής.

Και βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές. Οι μεν κατηγορούν τους δε για ανικανότητα και αποδεδειγμένα όλοι τους τα έχουν κάνει μαντάρα.

Ανίκανο κράτος, ανύπαρκτο κράτος, ανεπαρκή πολιτικοί, ανεξέλεγκτοι πολίτες.

Μια χώρα παρωδία χωρίς κανένα παρών και μέλλον.