Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε ότι στην αντιμετώπιση της πανδημίας δεν έχει θέση η καλλιέργεια κλίματος φόβου και τρόμου.
Το είπε κι ο Μόσιαλος και ήταν καίρια η παρατήρησή του.
Και αφορά τόσο τους ειδικούς όσο και εμάς στα μέσα ενημέρωσης.
Και κακά τα ψέματα εμείς στα μέσα ενημέρωσης είμαστε αναγκαστικά και στην επιδίωξη του εντυπωσιασμού.
Όμως, οι ειδικοί;
Μην με παρεξηγήσετε. Δεν υποτιμώ καθόλου ότι έχουμε μπροστά μας μια πολύ επικίνδυνη πανδημία και μια υγειονομική έκτακτη κατάσταση χωρίς προηγούμενο.
Ούτε υποτιμώ ότι ο φόβος για την ασθένεια και τον θάνατο μπορεί να είναι ένα κίνητρο, ώστε κάποιος να αλλάξει τη συμπεριφορά του και έτσι να συμβάλει στη συνολική μάχη κατά της πανδημίας.
Όμως, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον εύλογο φόβο, που σημαίνει ότι δεν έχουμε άγνοια κινδύνου και οδηγεί στο να τηρούμε τα μέτρα και να μην σκεφτόμαστε πώς θα παραβιάσουμε τους περιορισμούς, και στο κλίμα τρομολαγνείας.
Γιατί στη δεύτερη περίπτωση ο κίνδυνος είναι η κοινωνία στο τέλος απλώς να θεωρήσει ότι πρόκειται για «επικοινωνιακό θόρυβο», οπότε θα πάει περίπατο η τήρηση των μέτρων.
Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι ένα σχέδιο, μια προοπτική, μια αίσθηση πως ό,τι κάνουμε σήμερα μπορεί πραγματικά να οδηγήσει σε ένα αύριο όπου θα μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας πίσω.
Γι’ αυτό δεν χρειάζονται μόνο δηλώσεις για το πόσα κρούσματα θα έχουμε τις επόμενες μέρες, αλλά και συνεχής ενημέρωση για το πόσοι εμβολιασμοί έχουν ήδη γίνει και πόσοι θα γίνουν τις επόμενες μέρες και σε ποιο ποσοστό έχουμε καταφέρει να προστατεύσουμε έτσι τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Για το πόσες παραπάνω ΜΕΘ και κλίνες covid είναι διαθέσιμες.
Για το πόσες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού έγιναν.
Κυρίως όμως χρειάζεται, με έναν τρόπο αποφασιστικό αλλά χωρίς πανικό, να περάσει ένα μήνυμα ότι δεν πανικοβαλλόμαστε αλλά οργανωνόμαστε, προσαρμόζουμε τη ζωή μας και κοιτάμε σε ένα μέλλον χωρίς την πανδημία που με τη δική μας πειθαρχία το φέρνουμε πιο κοντά.
