Κανείς δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Εναν θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας, με ιστορικά πλέον χαρακτηριστικά, και μια πλήρη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που πίστευε ότι, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να κερδίσει σημαντικά ποσοστά με τα όσα βάρυναν την πλάτη της κυβέρνησης. Και δεν ήταν καθόλου λίγα και καθόλου ευκαταφρόνητα. Σε κάποια άλλη χώρα θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε ήττα της.
Στην Ελλάδα (και πανευρωπαϊκά), για πρώτη φορά, κόμμα με τέτοια φθορά και πίεση στην κυβερνητική του πορεία κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά του, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές.
Ομως, και από την άλλη πλευρά, για πρώτη φορά, κόμμα της αντιπολίτευσης που είχε αντίπαλο με τόσα πολλά ζητήματα στη διακυβέρνηση του τόπου κατάφερε να καταποντιστεί. Και αυτό σίγουρα θέλει πολλή τέχνη για να το καταφέρει κανείς. Και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο για επιστημονική και πανεπιστημιακή μελέτη. Ο πρωτοξάδελφος του Αλέξη, ο Γιώργος Τσίπρας που επανεξελέγη στη δυτική Αττική, το είπε με δύο φράσεις. Στη μία μίλησε για «παιδική χαρά». Στην άλλη είπε ότι «δεν βρέχει, αλλά μας φτύνουν».
Βαρύ το δεύτερο για τον πρωτοξάδελφο, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα όταν, σύμφωνα με τα στατιστικά των εκλογικών αποτελεσμάτων, 600.000 ψηφοφόροι μετακινήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2019 και ψήφισαν κυρίως τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά θα διαφωνήσω με την πρώτη διαπίστωση του Γ. Τσίπρα. Δεν ήταν και δεν είναι απλά παιδική χαρά το περιβάλλον στο οποίο κινήθηκε η αξιωματική αντιπολίτευση. Ηταν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια ενός λούνα παρκ. Με την κάθε ψηφίδα και τον κάθε «σοφό» να λέει τα δικά του. Με πολλή αλαζονεία και με πολύ ύφος. Με τον Αλέξη Τσίπρα να παρακολουθεί, αδύναμος να επιβάλει την τάξη σε ένα σκορποχώρι απόψεων και πολιτικών θέσεων.
Να θυμίσω; Κυβέρνηση ηττημένων. Κυβέρνηση ανοχής. Κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Καμία άμεση αντίδραση-απάντηση που να ξεκόβει τις «Δήμητρες» του Βαρουφάκη. Απεναντίας, κάποιος από τους «σοφούς» της Κουμουνδούρου μίλησε για περιφερειακό νόμισμα. Και το έκανε ακόμα χειρότερο.
Το κυριότερο; Η ομάδα των «53+» και η περίφημη Ομπρέλα, λίγο-πολύ οι ίδιοι της εσωτερικής αντιπολίτευσης με διαφορετικό μανδύα ή όνομα, όπως τους βολεύει κατά περίπτωση. Σε καμιά περίπτωση τα τέσσερα τελευταία χρόνια δεν συντάχθηκαν στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα. Και ο Τσίπρας τους ανέχθηκε. Και δεν τόλμησε, με τη δημοφιλία που είχε ακόμα και σε συντηρητικούς νοικοκυραίους, να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, να τους πει «άντε στο καλό, σύντροφοι», ίσως δημιουργώντας και ένα δικό του κεντροαριστερό κόμμα. Το οποίο, όπως πολλοί λένε, δεν θα άφηνε και πάρα πολλά περιθώρια στην άμεση σύσταση του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, εκεί που κατάφερε προς το παρόν να το φτάσει ο Νίκος Ανδρουλάκης – χωρίς να αποκλείεται στις επόμενες εκλογές να κερδίσει κι άλλους πόντους.
Βέβαια, κάποιους από την εσωτερική αντιπολίτευση που είχαν και την εικόνα του ανθρωποδιώκτη, τους τιμώρησαν οι ίδιοι οι συριζαίοι, αφήνοντάς τους έξω από τη Βουλή. Εσωτερικό κέρδος, αλλά μετά από οδυνηρή ήττα. Επίσης, δεν θα ξεχάσω την τελευταία εβδομάδα των εκλογών του 2019 στην κάτω Κηφισιά, σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές ομιλίες και εκδηλώσεις, το κλείσιμο που έκανε ο Τσακαλώτος. Μιλώντας για την αριστερή ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι «έχω επιλέξει πως με τίποτα δεν θυσιάζω αυτή την ιδεολογία και ας είμαι ένα κόμμα του 3%». «Με αυτά τα μυαλά, καλομελέτα κι έρχεται», είχε πει ένας πιο διαλλακτικός της παρέας εκείνη τη βραδιά.
Βεβαίως, μπορεί να ρωτήσει κάποιος ποια είναι η ομάδα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία τον συμβουλεύει και τον βοηθά σε στρατηγικούς σχεδιασμούς, αλλά και σε επικοινωνιακούς σχεδιασμούς. Δεν είναι η ομάδα που τον οδήγησε στις εκλογές του 2012 και μετά του 2015. Και τους παλιούς δεν τους ακούει πλέον.
Τα συμπεράσματα είναι δύο:
1. Ο Τσίπρας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις επόμενες εκλογές, εάν δεν ξεκαθαρίσει την κατάσταση, δεν θα μπορεί να σταθεί ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Η μετατόπιση των ψηφοφόρων προς Μητσοτάκη και Νέα Δημοκρατία είχε να κάνει και με την πολιτική της μίας γλώσσας, του ενός ενωμένου κόμματος, όπου ακόμα και ο διαφωνών σε πολλά Κώστας Καραμανλής έδωσε το διακριτικό, αλλά πολύτιμο «παρών» του.
Το αποτέλεσμα της κάλπης της περασμένης Κυριακής έδειξε ότι οι Ελληνες, ανεξάρτητα από όσα έχει σηκώσει ο τράχηλός τους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, προτίμησαν μια ξεκάθαρη πολιτική θέση, ανεξάρτητα από το αν ήταν η συνέχεια μιας πολιτικής με οδυνηρές παραμέτρους που γνώρισαν αυτή την τετραετία. Ομως, απέκρουσαν κατηγορηματικά το αλαλούμ που έβλεπαν στην Κουμουνδούρου. Ακριβώς γιατί δεν ήξεραν τι να περιμένουν για το αύριο ως κυβερνητική πολιτική πάνω σε συγκρουόμενα αυτοκίνητα ενός λούνα παρκ.
Οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα ήταν και εξακολουθούν να είναι εντός των πυλών. Το βλέπουμε κάθε ημέρα στις τηλεοράσεις.
