Σε άρθρο του στο περιοδικό «The Spectator» που έχει τίτλο «Πώς να αποφύγουμε ένα νέο Παγκόσμιο Πόλεμο» η «Αλεπού της διπλωματίας», ο Χένρι Κίσινγκερ επισημαίνει πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε να αποφευχθεί μια κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία που θα οδηγήσει σε μια παγκόσμια καταστροφή.

Σύμφωνα με τον Kissinger, οι ρωσικές δυνάμεις θα πρέπει να αποσύρουν τα στρατεύματα τους στη συνοριακή γραμμή Ρωσίας – Ουκρανίας που ίσχυε πριν από την επέμβαση της 24ης Φεβρουαρίου αλλά το Κίεβο θα πρέπει να εγκαταλείψει το Ντονμπάς και την Κριμαία, στα οποία θα διοργανωθούν δημοψηφίσματα αυτοδιάθεσης, με λίγα λόγια οι ρωσόφωνοι κάτοικοί τους θα επιλέξουν σε ποια χώρα θέλουν να είναι.

Πάντως, όπως αναφέρει ο Κίσινγκερ, η εναπομείνασα Ουκρανία θα πρέπει να έχει κάποια σύνδεση με το ΝΑΤΟ.

Όπως γράφει, μεταξύ άλλων, ο Κίσινγκερ:

«Η Ουκρανία έχει γίνει ένα σημαντικό κράτος στην Κεντρική Ευρώπη για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία.

Και το διεθνές σύστημα – συμπεριλαμβανομένης της Κίνας – αντιτίθεται στην απειλή ή την χρήση των πυρηνικών όπλων από την Ρωσία.

Αυτή η διαδικασία έχει θέσει τα αρχικά ζητήματα σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία απέκτησε έναν από τους μεγαλύτερους και πιο αποτελεσματικούς χερσαίους στρατούς στην Ευρώπη, εξοπλισμένο από την Αμερική και τους συμμάχους της.

Μια ειρηνευτική διαδικασία θα πρέπει να συνδέσει την Ουκρανία με το ΝΑΤΟ, όπως κι αν εκφραστεί. Η εναλλακτική της ουδετερότητας δεν έχει πλέον νόημα, ειδικά μετά την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, τον περασμένο Μάιο, συνέστησα την θέσπιση γραμμής κατάπαυσης του πυρός κατά μήκος των συνόρων που υπάρχουν εκεί όπου ξεκίνησε ο πόλεμος στις 24 Φεβρουαρίου.

Η Ρωσία θα επεκτείνει τις κατακτήσεις της από εκεί, αλλά όχι το έδαφος που κατέλαβε πριν από σχεδόν μια δεκαετία, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας.

Αυτή η περιοχή θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μετά από κατάπαυση του πυρός.

Εάν η προπολεμική διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν μπορεί να επιτευχθεί με μάχη ή με διαπραγματεύσεις, θα μπορούσε να διερευνηθεί η προσφυγή στην αρχή της αυτοδιάθεσης.

Τα διεθνώς εποπτευόμενα δημοψηφίσματα σχετικά με την αυτοδιάθεση θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε ιδιαίτερα διχαστικά εδάφη που άλλαξαν χέρια επανειλημμένα ανά τους αιώνες.

Ο στόχος μιας ειρηνευτικής διαδικασίας θα ήταν διπλός: να επιβεβαιωθεί η ελευθερία της Ουκρανίας και να καθοριστεί μια νέα διεθνής δομή, ειδικά για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Ρωσία θα πρέπει να βρει μια θέση σε αυτή την νέα πραγματικότητα.

Το ιδανικό αποτέλεσμα για μερικούς είναι μια Ρωσία που θα καταστεί ανίκανη και ανήμπορη από τον πόλεμο. Διαφωνώ. Παρά την τάση της για βία, η Ρωσία έχει συμβάλει καθοριστικά στην παγκόσμια ισορροπία και στην ισορροπία δυνάμεων για πάνω από μισή χιλιετία. Ο ιστορικός της ρόλος δεν πρέπει να υποβαθμιστεί.»