Βράδυ Σαββάτου: οι Ρώσοι σφυροκοπούν ανελέητα το Κίεβο και άλλες πόλεις της Ουκρανίας, που αντιστέκεται με τρόπο ηρωικό. Σκοτώνουν πλέον και αμάχους χωρίς δισταγμό. Λίγες ώρες πριν, έχουν απειλήσει, και μάλιστα δύο φορές, και τη Φινλανδία και τη Σουηδία με πόλεμο. Η δεύτερη πόλη της χώρας, το Χάρκοβο, δίνει λυσσαλέα μάχη για να μην περάσει στα χέρια τους καθώς νωρίτερα ρωσικά τεθωρακισμένα φέρεται να έφτασαν στο κέντρο της πόλης.
Πρωί της Κυριακής: σειρά από χώρες του ΝΑΤΟ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αποφασίζουν την αποστολή βοήθειας στην πολιορκούμενη χώρα. Το ερώτημα βέβαια τώρα είναι αν οι Ρώσοι θα την αφήσουν να φτάσει. Αμερικανοί και Αγγλοι που παραμένουν στα δυτικά της Ουκρανίας εργάζονται γι’ αυτό πυρετωδώς. Η Πολωνία είναι η βάση αποστολής και μεταστάθμευσης. Οι Ρώσοι, φυσικά, το γνωρίζουν. Και ξαφνικά, όλα αυτά, τα ήδη ιστορικά γεγονότα, μοιάζουν, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, μικρότερα από όσο πραγματικά είναι. Γιατί στο Βερολίνο, στη συνεδρίαση του Ράιχσταγκ για τον πόλεμο στην Ουκρανία, η είδηση πέφτει σαν βόμβα: καταχειροκροτούμενος από όλους σχεδόν τους γερμανούς βουλευτές, ο καγκελάριος Σολτς ανατρέπει οριστικά και τελεσίδικα την προνομιακή σχέση της χώρας με τη Μόσχα. Μιλά για «πόλεμο εναντίον του ελεύθερου κόσμου» και έχει δίκιο. Και έτσι, μία 20ετία Σρέντερ και Μέρκελ έχει γίνει, μέσα σε λίγα λεπτά, καπνός – για να μην αναφερθεί κανείς σε τόσες προηγούμενες δεκαετίες της Γερμανίας της Βόννης και του Κολ στο Βερολίνο. Ομως αυτή είναι και πάλι η «μικρή» είδηση, γιατί η «μεγάλη» έρχεται μετά: η Γερμανία επανεξοπλίζεται. Ο γερμανός καγκελάριος ανακοινώνει ένα άμεσο πρόγραμμα δημιουργίας ειδικού ταμείου για τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και το προικοδοτεί με 100 δισ. ευρώ. Τα χειροκροτήματα δεν σταματούν. Και από αύριο η Ευρώπη αλλάζει πλέον οριστικά. Αμετάκλητα, χωρίς επιστροφή.
Η απόφαση του γερμανού καγκελαρίου (στην κυβέρνηση του οποίου μετέχουν και οι Πράσινοι) συνιστά, αν μη τι άλλο, εξίσου ιστορικό γεγονός με εκείνο της εισβολής του Πούτιν στη Ρωσία. Ο Σολτς δηλώνει ότι «απειλείται η μεταπολεμική τάξη» – και η Γερμανία αποφασίζει να αναλάβει την υπεράσπισή της οικοδομώντας, σε χρόνο μηδέν, αυτό που θα εξελιχθεί σε έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του 21ου αιώνα. Προφανώς, πέραν των ίδιων των εξοπλισμών, αυτό θα συμπαρασύρει, ως έναν βαθμό, και αλλαγές στα ζητήματα στράτευσης του πληθυσμού. Επίσης, θα μετατοπίσει ριζικά το κέντρο του δημοσιονομικού βάρους της γερμανικής ανάπτυξης στη βιομηχανία όπλων. Αυτή είναι ήδη ισχυρή, αλλά τώρα θα εκτιναχθεί. Και είναι σε θέση να παραγάγει κάθε μορφής προηγμένων τεχνολογικά συστημάτων για όλα τα όπλα, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Ηδη το κάνει, απλώς σε μειωμένες ποσότητες και κυρίως για εξαγωγικούς σκοπούς.
Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας αλλάζει πλέον τα πάντα. Πλήθος από ερωτήματα μένει τώρα να απαντηθούν, μεταξύ των οποίων κάποια είναι τα εξής: πρώτον, αν θα προκαλέσει ανησυχία στις λοιπές χώρες της Ευρώπης. Δεύτερον, αν θα οδηγήσει, πλέον, στη δημιουργία πραγματικού ευρωστρατού – ή αν, όπως μέχρι στιγμής έχει φανεί, θα πρόκειται για μια απολύτως εθνική πολιτική του Βερολίνου. Το αν θα υπάρξει ευρωπαϊκή συνεργασία ή όχι στη δημιουργία του νέου γερμανικού στρατού θα αποδειχθεί κομβικής σημασίας για το μέλλον – ειδικά όσον αφορά χώρες όπως η Πολωνία. Τρίτον, κατά πόσο ενήμεροι είναι λ.χ. οι Γάλλοι γι’ αυτή την εξέλιξη και ποιες οι απόψεις τους. Τέταρτον, ποια θα είναι η δομή των νέων γερμανικών ενόπλων δυνάμεων και ποια η διαθεσιμότητά τους για αποστολές του ΝΑΤΟ. Πέμπτον, ποια θα είναι η σχέση που θα διαμορφωθεί με την, επίσης πρόσφατη, αμερικανοβρετανική AUKUS. Εκτον, πώς θα επιδράσει αυτή η νέα πραγματικότητα στο εσωτερικό της Γερμανίας: στην κοινή γνώμη, στις πολιτικές και στην απήχηση των κομμάτων, ιδίως κομμάτων ακραίων όπως η AfD. Ολα αυτά θα τα απαντήσει πλέον μόνον ο χρόνος.
