Η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ παραδέχεται ότι έναν χρόνο πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, σχεδίαζε από κοινού με τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν τη διοργάνωση συνομιλιών με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, «αλλά δεν είχα πλέον δύναμη να το επιβάλω».
Κατά τη διάρκεια της αποχαιρετιστήριας επίσκεψής μου στη Μόσχα τον Αύγουστο του 2021, είχα την αίσθηση ότι «σε ό,τι αφορά την πολιτική εξουσίας, είχα τελειώσει – για τον Πούτιν, μόνο η εξουσία μετράει», δηλώνει η κυρία Μέρκελ σε συνέντευξή της στο περιοδικό Der Spiegel.
«Υπήρχαν, επίσης, οι ομοσπονδιακές εκλογές και οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία συνασπισμού, υπήρχε πάντα Ελλάδα, έσπασα τη λεκάνη μου. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, όλοι μιλούν για τον πόλεμο της Ρωσίας, αλλά κανείς δεν μιλάει για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Κάποια στιγμή κάποιος θα ρωτήσει “πώς μπόρεσες να το ξεχάσεις αυτό;”. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πώς λειτουργεί η παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με ποιους νόμους. Διαφορετικά κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη», τονίζει η Άνγκελα Μάρκελ.
«Δεν είχα πλέον τη δύναμη να επιβάλω συνομιλίες. Όλοι ήξεραν: το φθινόπωρο φεύγει», αναφέρει η πρώην καγκελάριος και αναγνωρίζει ότι «ήταν πια ώρα για νέα προσέγγιση», λόγω της έλλειψης προόδου όχι μόνο στο θέμα της Ουκρανίας, αλλά και σε ό,τι αφορά τις διενέξεις στην Υπερδνειστερία, τη Μολδαβία, τη Γεωργία, την Αμπχαζία, τη Συρία και τη Λιβύη.
Η κυρία Μέρκελ, απαντώντας στην κριτική που της ασκείται, τονίζει ότι μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, «προσπαθήσαμε τα πάντα για να αποτρέψουμε περαιτέρω ρωσικές επιθέσεις και συντονίσαμε λεπτομερώς τις κυρώσεις μας».
Σήμερα, προσθέτει, «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο που είναι και πάλι γεμάτος επιπλοκές. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά φοβάμαι ότι επαναλαμβάνονται τα μοτίβα. Η φρίκη εξαφανίζεται μαζί με τους αυτόπτες μάρτυρες. Αλλά εξαφανίζεται επίσης και το πνεύμα της συμφιλίωσης».
Προειδοποιεί μάλιστα να μην καλλιεργούνται υπερβολικές προσδοκίες στην εξωτερική πολιτική: «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη βάλουμε τον πήχη μας τόσο ψηλά ώστε στο τέλος να μη μείνει κανείς που να μπορεί ακόμη να ανταποκριθεί στα πρότυπά μας».
