Από τον Φεβρουάριο του 2021 έχει διαμορφωθεί στην ιταλική πολιτική σκηνή μια στρεβλή ιδιαιτερότητα.
Με τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι τα κόμματα της ακροδεξιάς βρέθηκαν ξαφνικά να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο και στο κυβερνητικό, και στο αντιπολιτευόμενο «στρατόπεδο».
Για τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι -του ξενόφοβου πρώην υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση συνεργασίας με τα Πέντε Αστέρια, επί πρωθυπουργίας Τζιουζέπε Κόντε- η συμμετοχή στον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό σηματοδοτεί φθορά και απώλεια της πρωτιάς στις δημοσκοπήσεις.
Για τα Αδέλφια της Ιταλίας (FdI) αντίθετα τα έδρανα της αντιπολίτευσης έγιναν εφαλτήριο ανόδου στην κορυφή της πρόθεσης ψήφου, «κεφαλαιοποιώντας» σημαντικό κομμάτι της ψήφου διαμαρτυρίας.
Και για τους κυβερνητικούς χειρισμούς σε μία σειρά θεμάτων -από την πανδημία, έως την οικονομία-, αλλά για την πολιτική των Βρυξελλών.
Η μεταστροφή αυτή αποτυπώθηκε με σαφήνεια στις κάλπες των τοπικών εκλογών της Κυριακής.
Τα κέρδη, όπως και η νίκη ήταν συνολικά σημαντικά για τον κατ’ όνομα κεντροδεξιό συνασπισμό μεταξύ της Λέγκας, των Αδελφών της Ιταλίας και της Φόρτσα Ιτάλια του αειθαλούς Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Αδιαμφισβήτητη όμως πρωταγωνίστρια είναι πια η Τζόρτζια Μελόνι.
Πρώην υπουργός Νεολαίας στη βουτηγμένη στα σκάνδαλα τέταρτη κυβέρνηση του Καβαλιέρε (2008-11) -η νεότερη υπουργός στην ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας- είναι από το 2014 η πρόεδρος των Αδελφών της Ιταλίας.
Ενός νεοφασιστικού μορφώματος με επιγόνους του Μουσολίνι που -βαδίζοντας στα χνάρια της γαλλικής ακροδεξιάς της Μαρίν Λεπέν- επιχειρούν να λειάνουν το προφίλ τους, ενόψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών του 2023.
Ως η πρώτη γυναίκα που ηγείται κοινοβουλευτικού κόμματος στην ανδροκρατούμενη πολιτική σκηνή της γείτονος, η 45χρονη Μελόνι θέλει τώρα να γίνει η πρώτη θηλυκού γένους πρωθυπουργός της Ιταλίας.
Ηδη με τον αέρα της πρωτιάς στις κάλπες της Κυριακής αξιώνει την πρωτοκαθεδρία στον κεντροδεξιό συνασπισμό.
Τα Αδέλφια της Ιταλίας -που πήραν το όνομά τους από τις τρεις πρώτες λέξεις του εθνικού ύμνου της χώρας- ιδρύθηκαν το 2012 από τις «στάχτες» της νεοφασιστικής Εθνικής Συμμαχίας: διάδοχο του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI) που είχαν ιδρύσει μεταπολεμικά υποστηρικτές του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.
Γνήσιο… τέκνο τους, η Τζόρτζια Μελόνι είχε ενταχθεί από τα 15 της στη νεολαία του MSI.
Μέχρι και σήμερα το κόμμα της δεν έχει αποκηρύξει τον φασισμό.
Υπό το σύνθημα «Πρώτα η Ιταλία και ο ιταλικός λαός» -σε μία ιταλική εκδοχή του τραμπισμού- έχει ακραία ξενοφοβική, ομοφοβική και ευρωσκεπτικιστική πολιτική.
Τα Αδέλφια της Ιταλίας θέλουν να εμποδίσουν πάση θυσία τις μεταναστευτικές ροές και οι Ιταλοί να γεννούν περισσότερα παιδιά -εξ ου και είναι αντίθετοι στις αμβλώσεις.
Δεν θέλουν… Italexit, αξιώνουν όμως τροποποίηση των συνθηκών της ΕΕ, του ευρώ, καθώς και του ιταλικού συντάγματος ώστε το εγχώριο δίκαιο να υπερισχύει του ευρωπαϊκού.
Μεθοδικά ωστόσο επιχειρούν να διευρύνουν την εκλογή βάση τους, στρογγυλοποιώντας κατά το δοκούν την μισαλλόδοξη και ακραία εθνικιστική ρητορική τους.
Υπόσχονται στήριξη των οικογενειών και των επιχειρήσεων.
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, άλλαξαν τη φιλορωσική στάση τους και ονόμασαν τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν «εχθρό της Ευρώπης και της Δύσης».
Στις όλο και πιο συχνές εμφανίσεις της στα ΜΜΕ, η Μελόνι -δημοσιογράφος η ίδια- φτάνει μάλιστα στο σημείο να αυτοπροσδιορίζεται πλέον ακόμη και ως… κεντροδεξιά.
Κάπως έτσι λοιπόν τα Αδέλφια της Ιταλίας έφτασαν από το 2% που είχαν το 2012 να αποτελούν σήμερα πρώτη δύναμη στην πρόθεση ψήφου στην Ιταλία.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, συγκεντρώνουν πάνω από 22%, αφήνοντας πίσω έως και δύο μονάδες το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα.
Μαζί δε με τη Λέγκα(15%) και την Φόρτσα Ιτάλια (8%) συγκεντρώνουν κοντά στο 45%.
Κοντολογίς τους προτιμούν σχεδόν ένας στους δύο Ιταλούς.
Η ίδια η Μελόνι ψηφίστηκε πρόσφατα ως η πιο δημοφιλής πολιτικός της Ιταλίας.
Πέρυσι, η αυτοβιογραφία της έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις.
Αφορά στη μακρά πορεία της από τότε που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια εργατική συνοικία της ιταλικής πρωτεύουσας.
Εγκαταλείφθηκε στα 11 χρόνια της από τον πατέρα της.
Σπούδασε γλώσσες στο πρώην Ινστιτούτο Amerigo Vespucci, δουλεύοντας παράλληλα ως νταντά, σερβιτόρα ή μπάρμαν στο Piper Club, από τα πιο διάσημα νυχτερινά κέντρα της Ρώμης.
Σε μια άλλη μια αντίφαση με τις σκληροπυρηνικές πολιτικές θέσεις της και την εικόνα της ως φανατικής υπερασπίστριας των χριστιανικών οικογενειακών αξιών, είναι σήμερα ανύπαντρη μητέρα ενός 6χρονου κοριτσιού.
Από το 2020 είναι αρχηγός των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών: μιας ομάδας ευρωσκεπτικιστικών, εθνικιστικών κομμάτων που εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με 55 ευρωβουλευτές.
Τον περασμένο Φεβρουάριο ήταν ομιλήτρια στη Διάσκεψη Πολιτικής Δράσης των Συντηρητικών (CPAC) στο Ορλάντο της Φλόριντα, συσφίγγοντας τους δεσμούς της με την σκληροπυρηνική πτέρυγα των τραμπικών Ρεπουμπλικανών.
Στην Ισπανία εμφανίστηκε μαζί με τα στελέχη του ακροδεξιού κόμματος Vox.
Τώρα η Τζόρτζι Μελόνι είναι στοχοπροσηλωμένη στην κατάκτηση του Παλάτσο Κίτζι: του πρωθυπουργικού μεγάρου στη Ρώμη.
«Είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε, αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος», διακήρυξε μετά τις κάλπες της Κυριακής.
Τάχθηκε κατά της αλλαγής του εκλογικού νόμου και υπέρ της διατήρησης του πλειοψηφικού συστήματος.
Και με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών -που προγραμματίζονται για την άνοιξη του 2023- ξεκαθάρισε ότι πρωθυπουργός θα πρέπει να αναλάβει αυτός που θα κόψει πρώτος το νήμα στη μετα-Ντράγκι εποχή.
Φυσικά και ευελπιστεί ότι θα είναι αυτή που θα το καταφέρει.
Θα είναι προφανώς ένας πολιτικός σεισμός για την Ιταλία και για ολόκληρη την Ευρώπη, που μόλις ανάσανε με ανακούφιση από την ήττα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία.
Η προοπτική ένα νεοφασιστικό κόμμα να παίρνει τα ηνία της εξουσίας στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης θα προκαλέσει επίσης σοκ στις αγορές.
Πολλώ δε μάλλον όταν -εν μέσω πανδημίας, πολέμου στην Ουκρανία και ενεργειακής κρίσης- το δημόσιο χρέος της Ιταλίας έχει ήδη εκτιναχθεί περίπου στο 150% του ΑΕΠ, ενώ από το φθινόπωρο αναμένεται να αρχίσει η διαδικασία αναθεώρησης του Σύμφωνο Σταθερότητας, που λόγω δημοσιονομικής αστάθειας παραμένει βαθιά στον «πάγο».
