Στον κόσμο της άγριας αλλά πάντα γοητευτικής νύχτας του παρελθόντος «βούτηξε» η εκπομπή Mega Stories.
Στην άκρη της πόλης και πέρα από τα όρια του καθωσπρεπισμού γεννήθηκαν κάποτε κάποιοι «ιεροί» χώροι. Εκεί ακούγονταν λαϊκοί ύμνοι που υμνούσαν τα πάθη, τα αδιέξοδα και την καψούρα.
Οι θαμώνες λάτρεψαν τους χώρους αυτούς για την αυθεντικότητά τους, το μουσικό τους ιδίωμα, τον σχεδόν ακατέργαστο και ανεπιτήδευτο στίχο αλλά και τις σπάνιες στιγμές που ζούσαν εντός τους.
Κάποιοι τα αποκαλούσαν, μάλλον υποτιμητικά, «σκυλάδικα».
Ο Αντώνη Καφετζόπουλος «άνοιξε» την καρδιά του και μίλησε στη Δώρα Αναγνωστοπούλου αποκαλύπτοντας ιστορίες από όταν μαζί με τους φίλους του γυρνούσαν από «σκυλάδικο» σε «σκυλάδικο» για να περάσουν τα βράδια τους.
Γιατί αυτοί οι χώροι τον τραβούσαν σαν μαγνήτης; Τι θυμάται ακόμα από τις ταραγμένες νύχτες που έζησε εκεί;
«Στην αρχή άρχισα να πηγαίνω το τουριστικά στα «σκυλάδικα», ήθελα να δω πώς είναι αυτό το πράγμα, αλλά μετά μου άρεσε. Πηγαίναμε μαζί με τον μακαρίτη τον Μήτσο Ευθυμιάδη, έναν πολύ σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα. Πηγαίναμε οι δυο μας συχνά, δυο τρεις φορές την εβδομάδα και επειδή δεν είχαμε λεφτά εφαρμόζαμε το σύστημα κάβα. Δηλαδή παίρναμε ένα μπουκάλι ουίσκι, πίναμε λίγο και λέγαμε στο μαγαζί να το κρατήσει κάβα που σημαίνει ότι θα ξανάρθουμε. Και ξαναπηγαίναμε», είπε αρχικά.
Και πρόσθεσε: «Μας αντιμετώπιζαν ως φτωχούς γιατί ήταν διάφοροι που έκαναν ζημιά με πολλά λουλούδια και πολλά πιάτα. Θυμάμαι μια φορά να προσπαθώ να χορέψω ζεϊμπέκικο και ήταν πάνω από τον αστράγαλο τα πιάτα. Μας αντιμετώπιζαν με τρυφερότητα. Έβλεπαν ότι ήμασταν λίγο διαφορετικοί αλλά από την άλλη μας έβλεπαν να είμαστε και συχνά στα μαγαζιά τους οπότε έλεγαν ‘καλό είναι το πελατάκι, φτωχαδάκι βέβαια, δεν πετάει λουλούδια, κάθεται και πίνει ήσυχα και γλαρωμένο το ποτό του’».
«Ο λόγος που μας άρεσε να πηγαίνουμε ήταν η μουσική. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο», κατέληξε.
