Οργισμένη ήταν η αντίδραση του Αύγουστος Κορτώ στις δηλώσεις του Κωνσταντίνου Τζούμα, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε πως «οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα οφείλονται σε ένα βαθμό στη φλυαρία των γυναικών»
Όταν ένας επώνυμος ξεστομίζει δημοσίως μιαν αθλιότητα, η οργισμένη αντίδραση, το κράξιμο, είναι πράγματα εύλογα. Κάπως πρέπει να ξεσπάσεις, όταν τρως στη μάπα την ασχήμια.
Υπάρχει, ωστόσο, η επικίνδυνη άποψη που μπορεί να αποβεί επιδραστική, και να κάνει κακό – να διασπείρει τη χυδαιότητα ή τη βία – κι υπάρχει κι η πηχτή μαλακία, ο αντίλογος στην οποία είναι χάσιμο χρόνου.
Το να ακούς κάποιον να αποδίδει, έστω κι εν μέρει, τις γυναικοκτονίες στη φλυαρία των γυναικών (ότι το θύμα δεν έβαζε γλώσσα μέσα, οπότε καλά να πάθει), μπορεί να σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, αλλά – αν αναλογιστούμε πόσα σοβαρά ζητήματα κρύβονται πίσω από κάθε γυναικοκτονία – ανήκει στην κατηγορία της πηχτής μαλακίας.
Ναι, ξέρουμε ότι η φωνή της γυναίκας καταπνίγεται ανά τους αιώνες, ότι, παραδοσιακά, η γυναίκα δεν πρέπει να αντιμιλά, αλλά να κάθεται στη θέση της. Ο Απόστολος Παύλος, πρώτος-πρώτος, ήθελε τη γυναίκα σούζα, μούγκα, με καλυμμένα τα μαλλιά – εξ ου κι ο μισογυνισμός της εκκλησίας, απ’ την άρνηση της μετάληψης σε γυναίκες που εμμηνορροούν, μέχρι το άβατο του Αγίου Όρους.
Αλλά, παιδιά, ειλικρινά, δεν γίνεται ν’ ανοίγουμε κουβέντα με αφορμή την κάθε ανοησία. Δεν λέω να την προσπερνάμε, μα ούτε και να σπαταλάμε χρόνο και φαιά ουσία στον αντίλογο – η μαλακία, εκ φύσεως, είναι άτρωτη, κι αναπόφευκτη σαν τον θάνατο. Κι αν κάψουμε το μυαλό μας πολεμώντας την, δεν θα ‘χουμε σθένος να πολεμήσουμε τις ουσιαστικές παθογένειες, τον διαβρωτικό λόγο μίσους, την ασχημοσύνη που επηρεάζει, κι οδηγεί, ύπουλα, μέσα απ’ τις εκφάνσεις της πατριαρχίας και της αγίας οικογένειας, στο επόμενο έγκλημα.
