Η αγαπημένη Μάρω Κοντού παραχώρησε μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ!.
Μεταξύ άλλων, η ηθοποιός αναφέρθηκε στην καριέρα, στις σχέσεις της με τον κόσμο και στη φήμη που τη συνοδεύει μέσα στα χρόνια.
Η ίδια μετρά εξήντα ολόκληρα χρόνια στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Εύλογα κανείς θα αναρωτιόταν αν είχε σκεφτεί ποτέ να φύγει στο εξωτερικό για διεθνή καριέρα.
«Μας είχαν κάνει πρόταση στα νιάτα μας, τη δεκαετία ’60-’70, σε μένα και στον Κούρκουλο. Αλλά δεν τη θέλω την Αμερική. Έχω πάει σε όλη την Ευρώπη, η Αμερική όμως με αγριεύει», αποκάλυψε.
Τότε είχα πει «όχι» γιατί ήταν μια χαρά η καριέρα μου εδώ. Πού να πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Αν ήταν, ας πούμε, στην Ιταλία ή τη Γαλλία, μπορεί και να το σκεφτόμουν. Στην Αμερική με τίποτα! Μια φορά θυμάμαι είχε έρθει επίσκεψη στην Ελλάδα ο Γκάρι Κούπερ. Ήταν μαζί με την Κατίνα Παξινού, με την οποία είχαν γυρίσει μια ταινία στο εξωτερικό. Ήρθε λοιπόν και μας είδε σε μια πρόβα. Εμείς τότε ήμασταν κοπέλες του χορού. «Να, αυτήν εδώ την παίρνω μαζί μου στην Αμερική να κάνει καριέρα αν θέλεις» λέει στην Παξινού. «Αυτή δεν θέλει, ξέρω τι σου λέω» του απάντησε εκείνη.
Μου φωνάζουν «Μάρω, Μάρω μας, τι κάνεις;». Μου μιλάνε σαν να είναι αδέλφια μου και μου αρέσει αυτό.
Συνήθως οι ταξιτζήδες μού το λένε αυτό – γιατί σταμάτησα να οδηγώ πριν από τρία χρόνια και είμαι συνέχεια σε ένα ταξί. Μου λένε «κυρία Κοντού, μεγάλωσα με τις ταινίες σας» και τους απαντάω «κι εγώ μεγάλωσα με τις ταινίες μου». (Γελάει.) Με αγαπάει ο κόσμος, με εκτιμάει, και το αισθάνομαι αυτό.
Αυτό ναι, μου το έχουν πει. Γιατί στις συνεντεύξεις είμαι ειλικρινής μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δεν έχω κρύψει τίποτα, ούτε σκάνδαλα έχω κάνει. Όλη μου η ζωή είναι στο πιάτο, την ξέρουν οι πάντες. Και με αγαπάνε για αυτό που είμαι.
Έχω βαρεθεί να λένε «η Μάρω Κοντού είναι κυρία!». Κοντεύουν πια να με βγάλουν αγία. Τους λέω «βρε παιδιά, όλα τα έχω ζήσει, ό,τι κάνουν τα νέα κορίτσια τα έχω κάνει και εγώ». Αλλά εκείνοι επιμένουν «η Μάρω Κοντού είναι κυρία με “Κ” κεφαλαίο». (Γελάει.)
Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Διότι όταν τα έχεις καλά με σένα –και έχεις κερδίσει αρκετή από την αυτογνωσία σου–, τα έχεις καλά με όλους.
Μετά τα 50 plus άρχισα να «σκαλίζομαι» και να με βρίσκω. Να γίνεται μια ωραία διαδρομή αυτογνωσίας.
Θα σου πω κάτι. Πιο πολλές ανασφάλειες είχα 25 χρόνων –που ήμουν κουκλάρα– παρά τώρα που είμαι άνω των 80. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω «φτου σου! Εσύ είσαι 80; Αποκλείεται!». Το παν είναι να διατηρείσαι στα κιλά σου. Εγώ είμαι 65 κιλά και όταν ήμουν 20 χρόνων ήμουν 63. Παραμένω στα ίδια κιλά χωρίς προσπάθεια. Βέβαια, μια φορά η ζυγαριά είχε δείξει 69 και δεν μου άρεσε καθόλου. Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις δεν πάνε παντού, πάνε και «κάθονται» στο κέντρο.