H Nάνσυ Μπούκλη ανήκει στη δυναμική μιας γενιάς ταλαντούχων ηθοποιών που διαθέτουν το σαράκι που κινητοποιεί και δεν αφήνει σε ησυχία τον καλλιτέχνη, ακριβώς όπως ο οίστρος της μυθολογικής Ιούς που ερμηνεύει. Στο ατελιέ της σχεδιάστριας Μυρτώς Κλιάφα -ένα διαμέρισμα-υπόδειγμα αισθητικής της μεγαλοαστικής μεταπολεμικής Αθήνας στο Κολωνάκι- όπου συναντιόμαστε, ανάμεσα σε χρυσόσκονη και ακριβά υφάσματα, εντυπωσιαζόμαστε όλοι με το σαν αναγεννησιακού πίνακα πρόσωπό της. Αφορμή, η συμμετοχή της στη δυναμική πλατφόρμα αναπαράστασης του «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη και σε ένα εγχείρημα του θεατρικού επιχειρηματία Δημήτρη Τάρλοου, που ανέλαβε τις δυσκολίες μιας πανελλαδικής περιοδείας με παραδειγματικό σεβασμό προς τους συντελεστές.

Η διαίσθηση των μεγάλων τραγικών ποιητών να προφητεύουν τα μελλούμενα αυτού του κόσμου, οι πολλαπλές ταυτίσεις με το σήμερα κάνουν το συγκεκριμένο έργο να ακούγεται ως σκοτεινό σχόλιο για το παρόν και ως φωτεινή ελπίδα για το μέλλον. Δυναμικοί ρυθμοί και συγκινησιακά φορτία από το πεδίο της αρχαίας τραγωδίας δημιουργούν ένα παλλόμενο και ζωντανό ηχητικό περιβάλλον. Η Νάνσυ Μπούκλη μού εξηγεί ότι ο Αρης Μπινιάρης έχει έναν πολύ δικό του τρόπο, πειραματικό, που της «μιλάει». Με το βαθύ ηχόχρωμα της φωνής της συμπληρώνει: «Είναι αυτό που αναζητούσα, ο τρόπος του με εξελίσσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Στο Θέατρο Πορεία έχω βρει έναν χώρο έμπνευσης και δημιουργίας».

Ο χαρακτήρας της Ιούς, όπως λέει, «είναι τραγικός, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.  Δεν έκανε τίποτα με τη θέλησή της. Κάποιος άλλος, ο Δίας, αποφασίζει για την τύχη της. Σύμβολο κακοποίησης της αρχαϊκής παντοδυναμίας, εκεί που ήταν στα παρθενικά της σεντόνια εκείνος έκρινε ότι του αρέσει και την αποκτήνωσε. Η Ηρα επειδή ζήλεψε αποφάσισε να της στείλει τον οίστρο μετατρέποντάς την σε ζώο που παραδέρνει στον κόσμο. Χωρίς προσωπική επιλογή, φτάνει στον δεμένο στον Καύκασο Προμηθέα που του εκμυστηρεύεται τον πόνο για την άτεγκτη μοίρα της, ο οποίος της λέει ότι θα σωθεί μόλις γεννήσει τον Επαφο, τον καρπό της αποκτήνωσης που θα τους σώσει από τα βάσανα.

Αυτή η θλιβερή ιστορία δεν είναι άνευ συγκρίσεων με αυτά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο. Χαίρομαι που οι γυναίκες μιλούν για τη βία που υπέστησαν κάποια στιγμή, που βρίσκουν ένα είδος λύτρωσης στο μοίρασμα ενός γεγονότος βιασμού, όπως η Ιώ που λέει την ιστορία της στον Προμηθέα. Οι γυναίκες είναι ισότιμες, δεν χρειάζεται να αλλάξουν κάτι απ’ αυτό που είναι, απλά να ζουν τη ζωή τους, να μην παραχωρούν πόντο αυτονομίας και αυτοδιάθεσης σε κανέναν, να διεκδικούν την ελευθερία τους. Οι άλλοι πρέπει να προσέχουν. Πλέον, αναγκαζόμαστε να κοιτάξουμε ένα ουσιαστικό πρόβλημα που κρύβαμε πάντα κάτω από το χαλί και μαζί μ’ αυτό κι άλλες αρρωστημένες σχέσεις εξουσίας».

Τη ρωτώ αν πιστεύει πως στη ζωή κάποια πράγματα κάνουν κύκλους. «Ναι, επαναλαμβάνονται για να μάθουμε κάτι περισσότερο, δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε παρόμοιες καταστάσεις, ωστόσο αυτή η επανάληψη συμπεριέχει εξέλιξη σε μια εποχή μεταβατική, που ευνοεί την αναθεώρηση των ορίων. Αυτή η περίοδος ευνοεί περισσότερο τη μαθητεία παρά την κριτική. Προσωπικά είμαι ανοιχτή στο να ακούω γνώμες άλλων προκειμένου να διαμορφώσω προσωπική άποψη. Η μοναχικότητα δεν είναι του χαρακτήρα μου, επιθυμώ την αλληλεπίδραση, την επικοινωνία στη δουλειά, στις σχέσεις μου, παντού. Χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου, ωστόσο, για να διαβάσω. Το διάβασμα είναι απαραίτητο στη δουλειά μου, αλλιώς θα ήμουν τελείως κενή, δεν θα είχα δυνατότητες να αποδώσω ποικιλία ή χρώμα στις εκάστοτε ερμηνείες. Διαβάζω πολλή ποίηση, μου αρέσει να ακούω μουσική, να βλέπω ταινίες, κυρίως παλιές. Χρειάζομαι να δροσιστώ για να αποδώσω».

Ο Πύργος Ηλείας είναι η βάση, η αρχή της, μου λέει ενθουσιασμένη, λες και μια χρονοκάψουλα την αποβιβάζει στα ξέγνοιαστα παιδικά της χρόνια, σε εικόνες γεμάτες γλυκά συναισθήματα, θάλασσα, άμμο και παιχνίδι, μιας γης ιδιαίτερα εύφορης, με θέατρο και μουσική, με όλα τα στοιχεία που έθρεψαν την επιθυμία της για την υποκριτική και την προέτρεψαν να ανοίξει τα φτερά της. «Εκεί βρίσκεται το πατρικό μου, η οικογένειά μου που αγαπώ, οι ρίζες μου που δεν τις ξεχνάω. Είμαι ευγνώμων στη γενέτειρά μου, θα επιστρέφω πάντα με λαχτάρα σ’ αυτά τα μέρη». Δυνατοί είναι και οι αδελφικοί της δεσμοί με την επίσης ηθοποιό και μουσικό Ελένη Μπούκλη: «Είναι ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο. Δεν θα μπορούσα να είμαι σόλο σε όλο αυτό».

Η Νάνσυ ταξίδεψε στην εφηβεία της σε όλο τον κόσμο ως επιλεγμένο μέλος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. «Μου έχουν λείψει τα ταξίδια. Είναι ένας στόχος μου για το φθινόπωρο, να κάνω έναν μήνα διάλειμμα για να επισκεφθώ το εξωτερικό. Χρειάζομαι έμπνευση! Να πάω σε ένα μουσείο, να χαθώ στον κόσμο, να ξεχαστώ, να χαρίσω ξεγνοιασιά στον εαυτό μου, να δω πολιτισμό, να δω ανθρώπους που είναι αλλιώς, να δω πώς τρώνε, πώς ζουν, πού περπατάνε, πού βγαίνουν, τι μουσική ακούνε, σε ποια μπαράκια», περιγράφει εκφραστικά και γνωρίζοντας ότι αποκτώντας πολιτιστική ταυτότητα αποκτάς καλύτερη αντίληψη του κόσμου. Οι ταινίες που συστηματικά βλέπει την επηρεάζουν. «Το “Blow up” του Αντονιόνι είναι η έμπνευσή μου γι’ αυτή την περίοδο. Εχω δει και πολύ Βιμ Βέντερς, θα ήθελα να έπαιζα μια Κίνσκι σε ένα “Παρίσι Τέξας”, μια Ρόουλαντς σε Κασσαβέτη. Η ταινία που με έχει στιγματίσει είναι η “Αιωνιότητα και μια μέρα” του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Την είχα δει όταν πήγαινα ακόμα στο Δημοτικό, ήταν η πρώτη ταινία μου, παρότι δεν καταλάβαινα αυτό που έβλεπα. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν με το “Κοππέλια” της Κάρμεν Ρουγγέρη που είχε έρθει στην περιοχή μας και παρακολούθησα στην Αρχαία Ολυμπία. Μεγαλώνοντας, η υποκριτική έγινε επιτακτική ανάγκη έκφρασης για μένα και την αδελφή μου. Αν και στον Πύργο δεν είχαμε ερεθίσματα, αρχίσαμε να βλέπουμε την τέχνη ως μια εξερεύνηση χωρίς όρια και συνεχίζουμε έτσι. Δεν κατασταλάζω, θέλω να δω τι θα ακολουθήσει».

Εχει επίσης ασκηθεί και στην επίγνωση όσων της συμβαίνουν. «Εκανα ψυχοθεραπεία αρκετά χρόνια και είναι ένας δρόμος που προτείνω ανεπιφύλακτα. Η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ, ούτε βρίσκεις ποτέ την άκρη του νήματος. Εξελίσσεται διαρκώς, έρχεσαι πάντα ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία. Με ξεκουράζει από την ένταση, έχει ανοίξει η καρδιά μου με την ψυχοθεραπεία και δεν αλλάζω με τίποτα αυτή την πρόοδο. Είναι η συνειδητή μου ανάπαυλα, το να μην κρίνω, αλλά απλά να υπάρχω σε αποδοχή, έτσι ξεκουράζω τον εαυτό μου μέσα στη ζωή. Επιλέγω να μη μου αρέσει το υστερικό τού να κάνω συνέχεια κάτι, αλλά την ατόφια ευχαρίστηση που μπορώ να μεταδώσω και στη δουλειά μου. Θέλω να κάνω ωραίες ταινίες και δουλειές, να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη».

Οι συνεργασίες της περιλαμβάνουν τους σημαντικότερους Ελληνες σκηνοθέτες (Θωμάς Μοσχόπουλος, Τάκης Θεοδωρόπουλος κ.ά.), ενώ φέτος είναι η δεύτερη φορά, μετά το τηλεοπτικό «Σχεδόν Ενήλικες», που παίζει με τον Γιάννη Στάνκογλου, αυτή τη φορά στη θεατρική σκηνή όπου εκείνος ενσαρκώνει τον Προμηθέα. «Είναι άτομο γενναιόδωρο, ένας εξωστρεφής και δυνατός άνθρωπος που δείχνει με κάθε τρόπο την εκτίμησή του απέναντί μας. Εγκάρδιος, ανοιχτός και θετικός, ένας λεοντόκαρδος, μια μεγάλη αγκαλιά είναι ο Γιάννης!».

Η ταλαντούχα ηθοποιός ετοιμάζει ωραία πράγματα για τον χειμώνα: «Για το μόνο που μου επιτρέπεται να μιλήσω αυτή τη στιγμή είναι για την παράσταση που θα συμμετέχουμε με την Τζωρτζίνα Λιώση πάνω σε ελληνικό κείμενο που θα ανακοινωθεί τον Σεπτέμβρη», μου λέει και συναινεί στην πιθανότητα να επιλέξει ένα ταβερνάκι σε μια παραλία μες στο καλοκαίρι, όπου θα μπορούσε να τραγουδήσει κάποιο ρεμπέτικο φέρνοντας κέφι στην παρέα της. «Κυρίως μου αρέσει να απολαμβάνω στιγμές με τους φίλους μου. Να τρώμε, να πίνουμε και να γελάμε, να μην ορίζω τίποτα, να είμαι χαλαρή και να ακούω περισσότερο τους άλλους», με συμπληρώνει, θυμίζοντας την επιτακτική ανάγκη του κόσμου μας για ζωντανή επαφή.