Ο ρόλος της στις «Αγριες Μέλισσες» ως μαντάμ Κούλα ήταν ξάφνιασμα για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει θεατρικά. Μια ερμηνεία γεμάτη λεπτές αποχρώσεις ανάμεσα στην επίκτητη σκληράδα της Τρούμπας και την έμφυτη τρυφερότητα. «Εκείνη την εποχή είχα κι άλλες προτάσεις, αλλά μόλις μίλησα με τον Λευτέρη Χαρίτο δεν χρειάστηκε να σκεφτώ περισσότερο. Ο ρόλος ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα. Τέτοιες προτάσεις σε έναν ηθοποιό έρχονται συνήθως μόνο από το θέατρο. Ηταν, λοιπόν, πολύ εύστοχη και έξυπνη τελικά όπως αποδείχτηκε η επιλογή του Λευτέρη Χαρίτου, συν του ότι οι “Αγριες Μέλισσες” είναι μια σειρά που κινείται μεταξύ κινηματογράφου και τηλεόρασης».

Στην κουβέντα μας το θέατρο αναφέρεται συνέχεια, καθώς αποτελεί προτεραιότητά της. Είναι ξεκάθαρη στο ότι αν υπήρχε κάποιο θεατρικό πρότζεκτ να τρέχει, σαφέστατα θα εστίαζε το ενδιαφέρον της εκεί και δεν θα τη βλέπαμε στις «Αγριες Μέλισσες». «Είχα πάνω από δέκα χρόνια να κάνω τηλεόραση. Θεωρώ βασική μου δουλειά το θέατρο. Ολο αυτό το διάστημα, λοιπόν, έκανα θέατρο και δεν είχα την ευχέρεια να κάνω και τηλεόραση. Είμαι άνθρωπος που θέλω να αφιερώνομαι σε ένα πράγμα κάθε φορά και από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι απέρριψα και κάποια πρόταση τηλεοπτική που με ιντρίγκαρε. Η τηλεόραση στο εξωτερικό έχει γίνει πια τέχνη. Γίνεται κάτω από πάρα πολύ καλές συνθήκες. Μέχρι, λοιπόν, να γίνει κάτι τέτοιο κι εδώ, θα με αφορά κυρίως το θέατρο», λέει.

Εχει αστικές και καλλιτεχνικές καταβολές. Η μητέρα της προερχόταν από οικογένεια μουσικών, ο πατέρας της από τον ακαδημαϊκό χώρο, άνθρωπος των γραμμάτων. Η ίδια, αριστούχος, πέρασε στη Φιλοσοφική και όταν αποφάσισε να τα παρατήσει γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελε για τη ζωή της, ήρθε η ρήξη με τον πατέρα της: «Δεν ήταν ακραία η αντίδραση των γονιών μου, απλά στεναχωρήθηκε ο πατέρας μου επειδή ήθελε να γίνω κι εγώ επιστήμονας. Μη φανταστείτε κάποια φοβερή κόντρα. Εξάλλου το να πας κόντρα είναι υποχρέωσή σου όταν είσαι νέος. Οι νέοι οφείλουν να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους και επειδή το ένστικτό μου με καθοδήγησε σωστά, είμαι πολύ ικανοποιημένη από τις επιλογές μου. Είμαι από τους ανθρώπους που μέχρι να κατασταλάξω προηγείται μεγάλος αγώνας μέσα μου, αλλά όταν κατασταλάξω και ξέρω ότι τα “θέλω” μου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη κανείς».

Στα 19 της χρόνια παίρνει την απόφαση να φύγει από το σπίτι και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της κάνοντας διάφορες δουλειές: «Η Δραματική Σχολή ήρθε πολύ αργότερα. Η στιγμή που αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο ήταν ένας από τους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή μου. Φυσικά ο σημαντικότερος, που δεν τον συγκρίνω με τίποτα άλλο, ήταν η γέννηση της κόρης μου».

Οι γονείς της παρακολούθησαν τις παραστάσεις της μόλις είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού (είχε περάσει δεύτερη με υποτροφία) και κατάλαβαν ότι το παιδί τους έκανε τη σωστή επιλογή. Τώρα είναι η δική της σειρά να καμαρώνει την κόρη της Ηρώ Μπέζου που ακολούθησε τα χνάρια των γονιών της, χτίζοντας, όμως, μόνη το δικό της καλλιτεχνικό μονοπάτι. «Οταν η κόρη μας πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, τα έκανε όλα μόνη της. Δεν την αποτρέψαμε, ούτε φοβηθήκαμε για το μέλλον της επειδή το επάγγελμα εμπεριέχει ανασφάλεια. Δεν ζούμε για να είμαστε ασφαλείς και άνετοι. Ούτε μας το υπογράφει κανείς αυτό. Η ζωή μας εμπεριέχει και την περιπέτεια και την ανασφάλεια και την επικινδυνότητα και αυτή είναι η γοητεία της. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά μας να χειριστούν τις δυσκολίες της ζωής για να μπορέσουν να χαρούν την ωρίμανσή τους», σημειώνει.

Μιλάμε για όλη αυτή τη δυστοπική περίοδο της πανδημίας και τη στάση της Πολιτείας απέναντι στην Τέχνη. Πιστεύει ότι αυτό που ζούμε είναι ακραίο και πρωτόγνωρο: «Θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε ακόμα συμπεράσματα για το τι έχει κάνει η πανδημία πάνω μας. Καλό είναι, όμως, κάποια στιγμή να βγάλουμε. Θα ήταν άδικο να περάσουμε όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο και να μην κάτσουμε να σκεφτούμε τι αποτύπωμα άφησε μέσα μας. Πόσο μας άλλαξε, αν μας άλλαξε. Τηρώ όλα τα μέτρα και τις προφυλάξεις και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και να μη με πιάνει πανικός. Να μην τα βάζω με τη μοίρα, γιατί πιστεύω ότι έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας για να υποστούμε όλο αυτό που υφιστάμεθα, είτε γιατί κακομεταχειριζόμαστε τις ζωές μας, είτε τον πλανήτη μας, είτε γιατί έχουμε δώσει πολλή αξία στην ύλη. Νομίζω ότι αυτό ήρθε σαν μια τιμωρία της φύσης. Οσο για τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες, δεν θα έλεγα ότι είναι και η καλύτερη και δεν είναι κάτι που το βλέπω πρώτη φορά. Ποτέ η Πολιτεία δεν πολυέδινε σημασία στην Τέχνη στη χώρα μας. Σαν να μην την αφορά. Δυστυχώς, στη χώρα μας, το να είσαι καλλιτέχνης είναι σαν να κάνεις θητεία στους καταδρομείς».

Με τον Γιάννη Μπέζο μετρούν 36 χρόνια κοινού βίου. Μοιάζουν διαφορετικοί. Ο ένας φαίνεται πιο εξωστρεφής, πιο… θορυβώδης, με τις δηλώσεις του κάθε φορά να γίνονται αντικείμενο συζήτησης, σε αντίθεση με την ίδια που μετρά αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις στο βιογραφικό της και νηνεμία δηλώσεων. «Για μένα το να είμαι αθόρυβη είναι το πιο φυσικό και αναμενόμενο. Ποτέ δεν μου άρεσε ο θόρυβος και διαφωνώ σε αυτό που λέτε ότι ο Γιάννης κάνει θόρυβο. Απλώς είναι πιο εκτεθειμένος από μένα γιατί κάνει συνέχεια τηλεόραση, κατά συνέπεια δίνει συνεντεύξεις, απασχολεί και οτιδήποτε λέει παίρνει διαστάσεις. Οταν μάλιστα λες και πράγματα που μπορεί κάποιους να τους ενοχλούν, αλλά είναι η δική σου αλήθεια, ο κόσμος δεν θέλει και πολύ. Εγώ αποφεύγω και να δίνω συνεντεύξεις και να βγαίνω σε εκπομπές, δεν είναι του χαρακτήρα μου, δεν μου αρέσει».

Ποια άραγε είναι η μυστική συνταγή που κρατά δύο ανθρώπους ενωμένους για τόσα πολλά χρόνια; Υπάρχει; «Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, απλά αν μπορώ να πω κάτι που ωφέλησε εμένα, είναι ότι ποτέ δεν θεώρησα τον άλλον δεδομένο H συμπόρευση δύο ανθρώπων δεν σημαίνει ο ένας να είναι εξαρτημένος από τον άλλον. Οι άνθρωποι πρέπει να εξελίσσονται. Οταν το έχεις αυτό στην άκρη του μυαλού σου, δεν θα βουλιάξεις και επομένως δεν θα βουλιάξει και η σχέση σου. Αυτό είναι κάτι που το κατακτάς κάθε μέρα. Το ξεκινάς το πρωί και τελειώνει το βράδυ για να το ξαναπιάσεις την άλλη μέρα το πρωί. Οσο δύσκολη είναι η ζωή, άλλο τόσο δύσκολο, ίσως και πιο δύσκολο, είναι να πεις ότι συμβιώνω με έναν άλλον άνθρωπο. Είναι το πιο δύσκολο στοίχημα η συμβίωση, ξέρετε. Προϋποθέτει να είσαι ανήσυχος κάθε στιγμή».

Με τα social media ασχολείται τόσο όσο. Διαθέτει λογαριασμό στο Facebook, αλλά δεν ξέρει αν θα τον κρατήσει για πολύ ακόμα: «Ενώ μπορεί οι άνθρωποι να έχουν καλή πρόθεση, όταν πιάνουν το πληκτρολόγιο νομίζουν ότι είναι αφενός το κέντρο του κόσμου και αφετέρου ότι δεν τους βλέπει κανείς. Ο,τι τους έρθει κάθονται και το γράφουν. Δεν έχω αντίρρηση να πει ο καθένας ό,τι θέλει, δημοκρατία έχουμε. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος ούτε να καυτηριάζουμε, ούτε να κρίνουμε ή να συγκρίνουμε, ούτε να πληγώνουμε. Από κάποιους βγαίνει απίστευτη κακία, γι’ αυτό και προσπαθώ να διαγράφω τους ανθρώπους που μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα. Εγώ χρησιμοποιώ το Facebook για να επικοινωνήσω τη δουλειά μου και σπάνια θα θίξω ένα κοινωνικό θέμα κι εκεί προσέχω πολύ πώς θα το διατυπώσω». Την ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων «αρκεί να μην υπάρχει εμπάθεια. Καταλαβαίνω τις προθέσεις, τις αισθάνομαι πλέον». Προσπαθεί να πηγαίνει κόντρα στους φόβους της και να τους αντιμετωπίσει, ενώ ο χρόνος «όσο περνά ο καιρός με απασχολεί όλο και λιγότερο. Μπορώ να πω ότι δεν τον αισθάνομαι καν. Ολο αυτό βέβαια μετά από πολλή δουλειά και εσωτερικό ψάξιμο. Είναι μεγάλη παγίδα να ασχολείσαι με τον χρόνο. Καλό είναι να θυμηθούμε πώς ήμασταν παιδιά, που δεν σκεφτόμασταν τίποτα παρά μόνο τη στιγμή που παίζαμε. Που δεν υπήρχε στο μυαλό μας η έννοια του χρόνου. Αν το θυμηθούμε αυτό θα είμαστε ευτυχισμένοι».

Κλείνει την κουβέντα μας με μια ευχή από καρδιάς, όπως λέει: «Εύχομαι να έχουμε κουράγιο, να μην το βάζουμε κάτω και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Να είμαστε όσο πιο επιεικείς γίνεται και να πηγαίνουμε αντάμα με τη ροή της ζωής χωρίς να αγνοούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας» ◆

Info
Η Ναταλία Τσαλίκη θα πρωταγωνιστήσει με τον Αλέξανδρο Μυλωνά στο «Κουκλόσπιτο – Μέρος Δεύτερο» του Λούκας Ναθ, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, στο θέατρο «Πόρτα», μόλις ανοίξουν τα θέατρα