Αθηνά Βαδαλούκα: «Το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να βάλει στο ΕΣΥ τη Θεραπεία Πόνο»
3 years, 2 months ago
6

Παραγκωνισμένη η Παρηγορική Ιατρική

Ηταν το μακρινό 1986 όταν η Αθηνά Βαδαλούκα, σήμερα αναπληρώτρια καθηγήτρια Αναισθησιολογίας, Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ίδρυσε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο το πρώτο Εκπαιδευτικό Κέντρο Πόνου, με σκοπό τη θεραπεία των καρκινοπαθών που υπέφεραν από βασανιστικούς πόνους, αλλά και των οικογενειών τους.

  • Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Η απώλεια ενός δικού της προσώπου και η εικόνα που είχε από άλλα κράτη, όπου ταξίδευε διαρκώς για μετεκπαιδεύσεις, την έκαναν να πάρει αυτή την πρωτοβουλία, και 11 χρόνια μετά ίδρυσε μαζί με άλλους επιστήμονες την Ελληνική Εταιρία Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας (ΠΑΡΗΣΥΑ).

Σήμερα, τρεισήμισι δεκαετίες μετά την ημέρα που γνώρισε στους πάσχοντες και τους οικείους τους τη θεραπεία του πόνου, έχει αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί, αλλά κι ένα μεγάλο παράπονο για το ελληνικό κράτος που, σε αντίθεση με άλλα ευρωπαϊκά, αρνείται πεισματικά να συμπεριλάβει την παρηγορική ιατρική στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

«Η παρηγορική ιατρική ανακουφίζει το υποφέρειν. Απευθύνεται σε άτομα που πάσχουν από καταληκτικές για τη ζωή ασθένειες, όπως καρκίνος, νεφροπάθειες, καρδιακά νοσήματα, νευρολογικές παθήσεις και άλλα. Στόχος είναι να δώσει στον ασθενή μια ποιότητα ζωής, θεραπεύοντας τον πόνο και τα συνοδά συμπτώματα, ενώ παράλληλα προσφέρονται και ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και εναλλακτικές θεραπείες» αναφέρει χαρακτηριστικά στη «δημοκρατία» η γιατρός, τονίζοντας πως σε άλλες χώρες αποτελεί ξεχωριστή ειδικότητα της ιατρικής, ενώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει καν στον εθνικό σχεδιασμό.

«Δυστυχώς, εδώ δεν δίνεται σημασία στην ποιότητα της ανθρώπινης ζωής από τους έχοντες θέσεις εξουσίας. Πρέπει να αλλάξει εκ θεμελίων το υγειονομικό μας σύστημα» επισημαίνει. Σήμερα, υπάρχουν στην Ελλάδα συνολικά 57 Κέντρα Πόνου, τα οποία στελεχώνονται αποκλειστικά από εθελοντές γιατρούς, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης που να δείχνει την ανακούφιση που προσφέρουν όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο τα μηνύματα που λαμβάνουν από τους ασθενείς είναι ενδεικτικά του έργου που προσφέρουν, και μάλιστα αφιλοκερδώς.

«Πήρα πίσω τη ζωή μου»

Ενδεικτική της αναγκαιότητας της θεραπείας πόνου και της παρηγορικής ιατρικής για τους βαρέως πάσχοντες είναι η περίπτωση του 52χρονου Γιώργου Μπέριου, που τον περασμένο Ιανουάριο διαγνώστηκε με καρκίνο στον οισοφάγο. Οι απανωτές χημειοθεραπείες τού προκαλούσαν μουδιάσματα σε χέρια και πόδια, που σταδιακά απλώνονταν σε όλο του το κορμί, καθώς και έναν έντονο πόνο, που έδινε, όπως λέει, την αίσθηση ότι τον διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα.

«Επί 20 χρόνια γυμναζόμουν σε καθημερινή βάση, και ξαφνικά το σώμα μου δεν μπορούσε να υπακούσει στις εντολές μου. Αδυνατούσα ακόμη και να σταθώ όρθιος αν δεν υποβασταζόμουν από δύο άτομα. Φανταστείτε το σοκ που υπέστην – η ψυχολογία μου έφτασε στο ναδίρ» λέει και εξηγεί ότι τα πάντα άλλαξαν όταν ο γαστρεντερολόγος του τού συνέστησε την ΠΑΡΗΣΥΑ.

«Μέσα από ειδικά μασάζ και ένα χάπι για τον πόνο, η κατάστασή μου άλλαξε θεαματικά και πλέον είμαι λειτουργικός στην καθημερινότητά μου. Το γιατί ο γιατρός που μου έκανε τις χημειοθεραπείες τόσους μήνες δεν μου συνέστησε το χάπι αυτό είναι απορίας άξιον… Δυστυχώς, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ γιατρών…» λέει με πίκρα.Εκείνο που τον συγκλόνισε είναι το γεγονός πως η κυρία Βαδαλούκα ήταν δίπλα του εθελοντικά, και μάλιστα μπορούσε να τη βρει στο κινητό της τηλέφωνο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας χρειαζόταν βοήθεια. «Δεν πίστευα ότι εκεί έξω υπάρχουν γιατροί που είναι πρώτα άνθρωποι και μετά επιστήμονες. Μέσα, λοιπόν, από τη χειρότερη εμπειρία της ζωής μου, που ήταν ο καρκίνος, έμαθα ότι δεν είναι όλοι οι γιατροί ίδιοι. Και ευχαριστώ θερμά την κυρία Βαδαλούκα για αυτό το “μάθημα”» καταλήγει.

«Δεν θέλω να πεθάνω με πόνους»

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κοπέλα 38 ετών, με καρκίνο στο συκώτι. Τα είχε δοκιμάσει όλα, αλλά ο πόνος δεν υποχωρούσε κι έτσι ήρθε σε εμάς. Αφού της έβαλα αντλία επισκληρίδιας έγχυσης, ανακουφίστηκε. Την επόμενη ημέρα, που συμπτωματικά ήταν και τα γενέθλιά της, με πήρε τηλέφωνο για να με ευχαριστήσει, λέγοντάς μου πως της έκανα το καλύτερο δώρο, διότι κατάφερε να βγει για φαγητό με τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά. Οι φρικτοί πόνοι που είχε ως τότε δεν της επέτρεπαν να βγαίνει. Υστερα από λίγες ημέρες πέθανε, όμως το γεγονός ότι χάρη σε εμάς πέρασε τα τελευταία της γενέθλια όπως τα ήθελε είναι σπουδαίο» διηγείται η κυρία Βαδαλούκα.

Οπως εξηγεί, οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δείχνουν εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον για την παρηγορική ιατρική, ωστόσο το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ως ειδικότητα αποτελεί τεράστιο πλήγμα τόσο για τον ίδιο τον κλάδο όσο και για τους ασθενείς. «Είναι ξεκάθαρα θέμα πολιτικής βούλησης» λέει κατηγορηματικά και, έπειτα από μικρή παύση, προσθέτει: «Εχω, όμως, ελπίδα! Αλίμονο αν δεν είχα, ύστερα από 35 χρόνια αγώνα! Δεν ξέρω αν θα ζω για να δω το όραμά μου να υλοποιείται, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα γίνει».