«Από την ημέρα που άρχισα να “αρρωσταίνω” με αυτό, μιλάμε για το ’82, πριν κάνω ενέσεις, έλεγα τη Δευτέρα θα το κόψω. Ξεκίνησαν και οι συλλήψεις σιγά σιγά… Δεν έμπαινε η τελεία με τίποτα. Αυτό το πιάσιμο ήταν πολύ τραυματικό γιατί βρέθηκα στην Ασφάλεια με χειροπέδες, σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που δεν ήξερα», δήλωσε μιλώντας στην ΕΡΤ.

Στο δικαστήριο εμφανίστηκε ντυμένος άψογα, παρομοιάζοντας τον εαυτό του τότε ως «ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με ωραία κορδέλα, που το άνοιγες και μέσα είχε περιττώματα σκύλου».

«Δεν ήθελα με τίποτα να πάω φυλακή αλλά και ούτε να γυρίσω πίσω στη ζωή που είχα πριν, δηλαδή στη χρήση. Ο αστυνομικός, για να χαιρετήσω τη μητέρα μου, μού έβγαλε τις χειροπέδες, με λυπήθηκε και με το που μου τις βγάζει φεύγω με τέτοια λύσσα και δύναμη που δεν μπορούσε να με κρατήσει κανείς προς το πήδημα, στο κενό. Έσκασα στο μάρμαρο και για καλή μου τύχη βρέθηκε ένας γιατρός που μου έβγαλε το αίμα από το στόμα. Θα πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία. Αυτός ο άνθρωπος μου έσωσε τη ζωή, θα είχα φύγει σε 3 λεπτά αν δεν ήταν αυτός. Η πρώτη μου κουβέντα ήταν “γα***ο ζω;” και ρώτησα τη μητέρα μου αν μάζεψε το παλτό μου», είπε μεταξύ άλλων ο σχεδιαστής.